Meandry cieku Michałkowickiego II - Niezwykła fauna Parku Śląskiego
Wybujała roślinność, łatwy dostęp do pokarmu i korzystny mikroklimat panujące zarówno w łęgu jak i grądzie stanowią idealne miejsce do życia dla zwierząt. Wiele z nich to gatunki chronione.
Wiewiórka pospolita (Sciurus vulgaris) - zwana również rudą to gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae). Wiewiórkę można spotkać ją w każdym typie lasu oraz w parkach i przydomowych ogrodach czy sadach. Zamieszkuje całą Europę i północną Azję. W zależności od miejsca występowania można zaobserwować u wiewiórek różne ubarwienie. Jesienią wiewiórki zmieniają futro na bardziej gęste i wybarwione w szarym odcieniu. Kolejna zmiana futra następuje wiosną. Charakterystyczny, puszysty ogon pokryty jest włosem rozmieszczonym w dwóch pasmach. Wiewiórka ma długie uszy zakończone frędzlami, będącymi skupiskiem sierści. Tułów wraz z głową wiewiórki pospolitej osiągają łącznie długość 20–24 cm, a ogona 17–20 cm. Zwierzę to jest lekkie, waży zaledwie 200–300 gramów. Jego dieta jest bardzo zróżnicowana. Wiewiórka żywi się głównie orzechami, żołędziami oraz nasionami np. z szyszek sosny. Kiedy w przyrodzie brakuje wysokoenergetycznego pożywienia wiewiórka chętnie zjada również wiśnie, czereśnie, agrest, maliny, jeżyny, truskawki i borówki a także inne części roślin jak pąki, pędy, kwiaty, porosty czy rośliny zielne. Ważnym elementem diety wiewiórek mogą być również grzyby. Chętnie zjedzą owady – ich jaja, poczwarki, larwy, a nawet dojrzałe osobniki np. pasikoniki. Wiewiórka potrafi ukraść i zjeść jaja, a czasem nawet młode ptaki. Wiewiórki nie zapadają w sen zimowy, są aktywne cały rok, ale zimą rzadziej opuszczają gniazdo. W naturalnym środowisku wiewiórki żyją 3-4 lata.
Jeż (Erinaceus) - rodzaj ssaka z rodziny jeżowatych (Erinaceidae). W Polsce występują dwa gatunki jeży: jeż wschodni (Erinaceus concolor ), którego spotkać można na terenie niemal całej Polski, oraz jeż Europejski lub zachodni (E. europaeus). Jeż jest największym ssakiem owadożernym w Polsce. Jeż ma małe i wypukłe oczy, krótkie zaokrąglone uszy, które praktycznie w całości są ukryte w futerku, a część twarzową w kształcie stożka zakończonego wilgotnym nosem stanowiącym narząd dotyku. Jeż ma ostre zęby, które ułatwiają mu nie tylko jedzenie ale również zagryzanie węży. Jego rozmiary sięgają od 13,5 do 26,5 cm, a waga wynosi od 800 do 1200 g. Najbardziej charakterystyczną cechą jeża jest okrywa z kolców. Są to zmodyfikowane włosy. Na malutkim ciele tego ssaka można doliczyć się ich od 6000 do 8000. Specjalny układ mięśniowy, do którego przyczepione są kolce, pozwala jeżowi zwinąć się w kłębek i nastroszyć kolce. Kiedy jest zwinięty, nie widać ani jego pyszczka, ani nóg, dzięki czemu drapieżnik nie jest w stanie go okaleczyć. Jeż prowadzi nocny tryb życia. Potrafi przebyć nawet 2 kilometry w ciągu jednej nocy. Jeże są aktywne w czasie sezonu wegetacyjnego, zapadając w niekorzystnej dla nich porze roku w sen zimowy. Na pokarm jeży składają się głównie ślimaki, dżdżownice/pierścienice, szarańczaki, jaszczurki, węże, chrząszcze i inne owady, niekiedy żaby, małe gryzonie, jaja i pisklęta ptaków, a czasami padlina i owoce opadłe z drzew.
Dzik (Sus scrofa) - gatunek dużego ssaka łożyskowego z rodziny świniowatych (Suidae). Jest jedynym przedstawicielem dziko żyjących świniowatych w Europie. Jest także przodkiem świni domowej. Jest to duży ssak o krępej budowie, z silnie rozwiniętą przednią częścią ciała i wyraźnie niższym zadem. Przeciętnie osiąga 1,1–1,5 m, ale największe osobniki do 2 m długości ciała bez ogona. Samiec jest znacznie większy od samicy, a w starszym wieku bardzo rozrastają mu się kły górne. Dzik ma wysoko osadzone, stojące uszy w kształcie trójkąta, które są silnie owłosione. Silne, czteropalczaste nogi średniej długości. Na końcu długiego ogona znajduje się pęk długich włosów. Skóra dzika ma czarny kolor. Pokryta jest okrywą włosową złożoną z twardej, elastycznej szczeciny oraz gęstych włosów wełnistych. Ubarwienie dzika jest zmienne, latem ciemniejsze. Jest to zwierzę stadne. W skład gromady wchodzi od kilku do dwudziestu osobników obu płci, któremu przewodzi samica. Samce rzadko wiążą się z grupą, zwykle bytują samotnie. Dziki w ciągu dnia odpoczywają w barłogach lub tarzają się w błocie.Dzik jest typowym wszystkożercą. Zdobywa pokarm głównie przekopując ziemię swym wrażliwym, wydłużonym ryjem. Żywi się m.in. żołędziami, orzeszkami buczynowymi. W runie znajduje dżdżownice, owady, gryzonie, kłącza roślin, grzyby. Zjada nawet padlinę.